Kendime Konuşmalar 15

Gün kavuşunca toprağa, kararır gözlerim; geceye dönerim yüzümü ve ayaklarım sürükler beni binbir şehvete/sırtımdadır bütün şeytanlarım, dokunduğum her canlı günahım. Artık elime ne geçerse, vururum dengine.

Gece tamtam sesleriyle doldurur kulakları, kulaklar sağırdır çığlıklara/her bir çığlık sırtımda patlar, izleri kalır geriye. Bir ben değilim ki!

Yargısız infaz alnımdaki leke; ne dinleyen var, ne söyleten/lal olurum gerçeğe. Ben, kendime bile söyleyemem içimi. Ölüm paklasa kirimi ve ben bir daha hiç doğmasam; kolum kanadım kırılsa ve kanasa yüreğim sessizce.

Sözüm sus olmuş, korkarım dile gelmeye…Gerçek ne? Koca bir yalan! Ne önce vardı, ne sonra olacak; sadece bir yalan kalacak geriye ve ben içimde gizleyeceğim bütün sevdaları/taşıyacağım boynumda yalanları ve korkacağım hep kendimden bile. Gün bir daha hiç doğmayacak bana. Ya da, ben kendimi aldatmış olacağım daha önce günün doğduğuna! Ve, bir karanlık saracak yeri göğü, her yer yalan…her yer kara.

Neredeyim ben? Günün toprağa kavuştuğu yerde mi? Yoksa yine oyun mu oynadı bana zaman?

Birsen Şahin

27 Haziran 2007