"Aferin"

Çocukluğumun sessiz ve içine kapanmışlığının dünyasından geçiyorum/tünel hep karanlık/aydınlık sandığım bir avuç ateş, can yakar dokunmadan bana. Lüle lüle saçlı, kara kuru, nazenin bir çocuk gülümser derinlerden, sanki el edercesine riyaya. Uslu çocuk/sütün kezzap izleri sardı ruhumu. Boynum yana devrilmiş içime yaşanan düşlerden/saklı kalmış bütün dilekler.

Otur, oturdum; kalk, kalktım; yat, yattım/oyun bile pencereden seyreder beni! Ayağı lastik sandaletli çocuklar “nanik” yapar çamur bahçelerden.

Yasak! Kocaman bir dünya… Ağlamak ayıp, gülmek ayıp, tepinmek sokağa düşüş…

Ben sesimi dinlerim kapalı kapılar ardında. Sesim düş/müş omuzlarıma. Düşümün bahçesinde annecikler, babacıklar ve bir de oyuncaklar sardı yolumu…Hep bir “aferin” uğruna!

Birsen Şahin

26 Haziran 2007