Kendime Konuşmalar 14

Daha ne kadar erteleneceğim? Her gün, sabah akşam; yıl bitti, ay döndü, hep yarına ertelendim. Ertelene ertelene elimde kalan hiç/kül bile yok! Bir an vazgeçseydim dölümden ve sırtımdaki yüklerden, bir an sadece, sadece ama sadece kendime kalsaydım, hangi yol tutardı ayaklarım? Buradan ötelere nasıl bir kırışıklık görünürdü tenimde?

Ertelenmemiş yaşamlar benden farklı ne yaşadı? Daha mı fazla oksijen tüketti, daha mı fazla osurdu; daha mı fazla sevişti; daha mı fazla yedi; daha mı fazla kustu; daha mı fazla sarhoş oldu benim sarhoşluğumdan?

O zaman niye bu ertelenmişliklerin getirdiği kendine acımalar? Neydi eksiğim yaşamda? Bir tutam saç mı saklandı, ya da kuru bir gül mü şiirlerin arasında? Bir bir arasam ertelenmişliklerimi, bir ipe dizsem ve sorsam ertelenmişliklerime, neyi daha fazla yaşamış olmayı dilerdiniz diye, ne cevap alırdım acaba? Acır mıydı bana ertelenmişliklerim?

Yoksa, güler miydi hepsi bir ağızdan ve ben aldanmışlığımın sancısını mı yaşardım oturduğum kazıkta?..

Birsen Şahin

26 Haziran 2007