Kayıp Şehirler

Ellerimin arasında kayboluyor şehir…Ne zaman tutmaya kalksam, tutunmaya çalışsam ve yakalasam bir ucundan, dokunsam bir yerlerine, azıcık gülümser gibi olsa ve ben aldansam bir an bir kıvrımına tebessümün, bakıyorum ki yine yok olmuş! Sanki hiç olmamış, yaşamamış, gülmemiş, ağlamamış, solumamış, kış olmamış, yaz olmamış, bahar gelmemiş ve ağaçlar yeşermemiş gibi. O mu hiç yoktu orada ve benim bir aldanmam mıydı bilinçaltımda bütün o sevişmeler, birbirine geçmeler ve birlikte yaşanmışlıklar? Yoksa, ben mi asla ona varamadım?

Hiç tutunamadım ki!..

Saçlarımı savursam, kahkahalarımı atsam ve bir erkekle sevişsem nefessiz, bir çocukla gülüşsem el ele, göz göze ve ona bir simit alsam, birlikte yesek bir bardak çay eşliğinde, bir cami avlusuna sığınmış bir kediyi sevsek ve paylaşsak bir lokma simidimizi çocukla birlikte o yavru kediyle, gölgelikte bir döşek yapsak annesiz kediye, bir yaşlı amcada bulsam bazen dinginliği, elinden tutsam, yolun karşı kıyısına geçirsem ve bana minnet dolu bakışında bulsam şehri…kalır mı şehir ellerimde?

Oysa birlikte yaşatmadık mı biz umutlarımızı? Bazen bir çocuğun gülüşünde, bazen bir erkeğin omzunda ve bazen bir yaşlının gözlerinde…Umut…aşk…minnet/hangisi ellerimde?

Gördüm bakınca içime ne şehir kaldı ellerimde, ne ben şehrin içinde.

Yürüdüğüm yollar çöl oldu ardımda/gözlerim hep başka başka şehir yollarında.


Birsen Şahin
16 Haziran 2007