Kendime Konuşmalar 10

Nedir o karabulutlar yüzünde gezinen ve şimşekler gözlerinde çakan? Oradan mı haberleşiyoruz biz seninle yıllardır? Hep o mimiklerin mi yönetti beni enikliğimden beri? Yarıyorum döşümden/itiraz yok! Senin yüzün mü bu? Dünyamı kavurdukça kavuran bir cehennem/yatağım!

Ağaç armuda bu kadar uzak mıdır? Hem de canından can vererek büyütmüşse de meyvesini/her doğuran yarattığı ötekine düşman… İkimiz de hayret ettik dönüp geçmişimizle yüzleştiğimizde; sen bana uzak, ben senden öte tırıs/şahlanıp dörtnala uçuşlar kemend olmaksa boynuma!

Oysa bir parmakken daha, nasıl da kokunu sindirirdin üzerime; çocuktum/oyuncağın…Özene bezene saçımı tarayışların, giydirmelerin var geçmişimde. Geçip de karşıma kıvrım kıvrım kıvanışların var. Yüzündeki gülümseme ömre bedel küçücük anlar yaşatır nemli gözlerimde; hiç öyle çokluklarla tanımlanamayan mini minnacık anlar bunlar ve kısacık, bir an kadar sanki.

Oyuncak!..Büyüdüm ve konuşmayı öğrendim. Oyun ve oyuncak bozuldu, değil mi anne?

Birsen Şahin

10 Haziran 2007