Kendime Konuşmalar 13

Kayıp kollar başka başka yerlerde aramakta sıcağını. Ondandır kimsesizliğim ve boyun bükmüşlüğüm/sırça bir fanusun içinde kalbim; kendime yaban! Değil ki başkasına… Ya olmasaydı “el” ve ben sana, sen bana yakın olsaydık zamanın içinde; bir dokunsaydım ben sana ve bir daha asla bırakmasaydım seni, yine de boş kalır mıydı kollarım?

Nereye elimi uzatsam duvar/duvarlar bir sır perdesi; hangi gerçeği gizler? Aşkı sordum, insanı sordum, teni sordum, sevişmeyi sordum, kavgayı sordum/sağır bütün kulaklar! Sanki kör gözlerle bakmaktalar yaşama gördüğüm bütün umutlar/başını yan eğmiş ayçiçeği…beyhude bekler payandasını. Oysa incir yaprağının ardına gizlenmiş toprak ve tohum tanıdı hepsini; mirası yel almış/kayıp umutlar.

Daha ne kadar dayanabilirim bu sağırlığa ve bu körlüğe? Yaralı yüreğim, yaşlı bedenim çok yoruldu aramaktan. Her bulduğumu sandığımda külleri kaldı avuçlarımda. Aşk yok…ten yok…döl yok! Hepsi bir boya küpünde şimdi. Yüzüme gülüyor ama içinde ne arzular var, kendinden korkar. Ah! Korkular…


Çaldığım bütün kapılar kapandı yüzüme. Kapılar ardında ne aşklar yüreklere gömüldü…her biri ayrı mazeret terennümünde. Hep korkular ve boş kalan hep kollar/benim, senin, onun, bunun…kollar ve korkular!

Birsen Şahin
24 Haziran 2007