Kendime Konuşmalar19

Bir yıldız parlıyor gecenin karasında, kendi ışığına uzak, sadece çevresine yayılarak. Kendi aydınlığında yüzünü yıkamış da karası daha çok derinlere vurmuşcasına sönük kendine, kimse, hiç kimse bilmeyecek kendi karanlığında bütün bedeninin feri sönmüş nurundan uzaklaşıp çevresini aydınlattığını. Sadece ama sadece o bilecek, bir de ben. Bütün gözler onu görüp imrenecek ışığına, parlaklığına, gökyüzüne uzanmış havai fişekmişcesine yarattığı coşkuya. Ama ben bileceğim...

Ona baktıkça bir çengel atacağım karasına, bütünleşecek, birleşecek, bir olacak, tek olacak ve kapkara olacağız birlikte. O mu kararacak benden, ben mi kararacağım ondan? Hangimizin karası daha zifir, bilmeyeceğim, bilmedikçe birbirimizi daha da çok karartacağız. Tıpkı ölümün karasının çığlıkları gibi kararıp, daha çok sarılacağız karamıza. Kendi karamızda yok olacağız/hiç! Kanı kanıma karışacak, canı canıma; bir olacağız, tek olacağız.

Biz karardıkça çevremize daha çok ışık saçacağız. Her çığlığımızda insanoğlu biraz daha coşacak, biraz daha aydınlanacak, bize bakıp bir görecek, gözleri kamaşacak, imrenecek, kendinde olmayana hayıflanacak, eksiğini görecek, düşlerini görecek, hüzünlenecek, ağlayacak, ağıtlar yakacak kendi acısının tesellisini bizim aydınlattığımızda arayacak, bizden medet umacak, acısını bize akıtacak ve acıyla biz biraz daha kararacağız, karardıkça çevremizi daha da parlatacağız.

Bir gün ne yıldız kalacak, ne ben, yok olacağız, birliğin içinde sonsuz olacağız, bir nefes olacağız ve kanayacağız topladığımız dertlerle yokluğumuzda.

Ademoğlu ve Havvakızları hiç bilmeyecek, hiç anlamayacak, bakar kör gibi baktıkça gökyüzüne ne içimizi görecek, ne dışımızı, ne yokluğumuzu/hiçliğimizi... Ve, hiç bilmeyecek, öğrenmeyecek bizde aradığının aslında kendinde olduğunu ve anlayamadan o da kararacak gün be gün...

Birsen Şahin
09 Temmuz 2007