Kör

Gecenin karanlığını sevdim, kimsenin kimseyi el/lemediği.

Kendi üzerine kapanan gecede bir ben vardım, bir de bendekiler.

Yürüdüğüm her adımda üzerime giydiklerim dökülür gecenin karasında tenimden ve bir, bir tek ben kalırım geride ve bendekiler.

Ne zehir zemberek söz kalır kulaklarımda ne bir vesika tenimde.

Pür-i paktır gözlerim...kör.

Sabahın cehennemine uyanmak istemeyen bir divaneyim, döner dururum pervane misali kendime...

Birsen Şahin

9 Şubat 2010