Kendime Konuşmalar 50

Tökezlemeye gör, yıkılmaya gör, bütün devran her an hazırdır karşında. Sen kalamazsın, köklerin koparılırsa.

Ben de köklerimden koparıldım ayaklarım yere basınca. Öncesi... annemin kanatlarıymış sadece!

Herkes türlü elbiseler biçti bana. Hiçbiri ben değildim ki! Ben hep o çaresiz, küçücük kediciktim hayatta. Bembeyaz...Prenses!

Kendi biçtikleri türlü esvapla büyüttüler beni akıllarınca. Hangisi uydu bana, diye baksam: Hiçbiri aslında!

Ama onlar okudular fermanı, her biri kendi hayalince. Bir ben yarattılar benden, bende olmayan, benden öte. Şimdi kim kaldı geriye?

Musalla taşında beklemedeler, az sonra kaldıracaklar benden kalanı da!