Kendime Konuşmalar 43

Ne menem varlıklarız biz? Hayvan ile insanı karşılaştırıyorum/bir eksik, bir fazla...Ne kalmış geriye?









Bir adamı yaftalarız biz/söylemedikleriyle, içinden bile geçirmedikleriyle/ürkek bir güvercinin kanadına bindi diye. Naftalin kokulu sandıkları deşer, bir bir dökeriz ortaya kendi kusmuklarımızı ve bularız bir güvercini kendi pisliğimizle.









İşin tuhafı, bir müddet sonra kendimiz de inanırız mitimize. İşte o zaman talan olur ortalık/ne Adem kalır geriye, ne güvercin. Kanadı kırık bir özgürlük, gözleri faltaşı gibi açılmış korkudan, habire ses vermeye çalışır, yüreklerimizdeki hapisten.







Kolay mı çıkması kan gölünden? Kiminin ayakkabısındaki delik kalmıştır, kiminin de Pere-Lachaise'deki dörtbin kiloluk adı geriye...







Hiç utanmaz, bir de yürürüz yollar, yollar boyu, gırtlağımızı parçalarcasına "seni unutmayacağız" hikayeleriyle. Kimi kandırdık biz? Aslan Kral, tükürme yüzüme...