Kendime Konuşmalar 40

Her biriniz iz bıraktınız bana yürüdüğünüz yollarda. Eğildim, topladım ardınızdan bütün gölgelerinizi, bütün akıntılarınızı, bütün kirlerinizi. Topladıklarım çiçek açtı avucumda. Şaşırdınız mı? Bunca pislikten nasıl olur da çiçek açtığına? Şaşırmayın! Sizin atıklarınızın hepsi yüreğinizin terleriydi aslında, damla damla çoğalan benim yaşamımda.





Yoldaşım, sırdaşım, otuz küsür yıllık yandaşım; bak, sen bile döndün yüzünü aleme. Ağır geldi yüzüm sana/acı tat vermiyor Adem'e... Kim isterdi ki, muhtaç olsun bir diğerine? Aklıma gelir miydi, bir adım öte geçemeyeceğim dünde kalan zamandan? Gelmedi/ben de bundan ötürü küskün değilim zaten sana.





Sadece küçük bir sitem benimki ve bir hatırlatma "insan eti ağır olur" bab'ında!





Yine de sarıldım sana, çünkü senin bu yüzün gösterdi bana, ben de aynısını yapmışımdır bir zamanlar sana veya bir başkasına...





İşte bunun için toplarım ben sizin bıraktıklarınızı eğilip bir bir ardınızda ve her bir döküntünüz bir çiçek açar artık avucumda!