Kendime Konuşmalar 39

Devran eski devran, döner kendi bildiğince; oysa, yalandır zamanın tüm değirmeni... Hangimiz bir diğerinin ellerine bıraktık yüreğimizi?



"Ah sevgili karıcığım, vah sevgili kocacığım" inlemeleri altında, nasıl da tükürdük birbirimizin yüzlerine, canhıraş sevişmelerin inlemelerini!



Bir damla mürekkep prangaladı bizi birbirimize. Ne ben gerçeğim, ne sen tek yalan. Aldattım seni, hem de dibine kadar! Sadece üç hafta yaşadı yüreğimin çarpıntısı, sonrası hep sırıtan bir yılan. Anlamadım sanma; sen de benden farklı değildin, eve getirdiğin kokularda. Yemedim; yemiş gibi göründüm, karın tokluğuna ve bedeli haftada bir gece aşk oyununa. Söylemedim sana oğlunun bile kimden olduğunu bilemediğimi, sense bildin "bu çocuk sizin tarafa benziyor galiba" teraneleri saklambacında.



İşte böyle dostum! Ne sen sordun bana, ne ben cüret ettim sana gerçeği anlatmaya; ve biz, bir yuva kurduğumuz yalanını yutturduk kendimize.



Şimdi ne yapacağız? Sonbahar geldi, çocuk başımızı beklemede...