Kendime Konuşmalar 42

Hep yarına bıraktık sevgilerimizi. Hep yarına bıraktık düşlerimizi. Taaa ki bir gün, yarın kalmadığını görünceye dek. Oysa bugünmüş hepsi, "an"mış hepsi; olmazmış yarına düş. Kim engelledi bizi?







İlk aşkımıza söyleyemediğimiz heyecanımız, ilk öpüşün itiraf edilemeyen tadı ve memelerimizi ilk sıkıştırdığında bir erkek, yerinden fırlayacakmış gibi atıveren kalbimiz? Hangimiz anlatabildik gizli gizli merdivenaltı sevişmelerimizi?







Annelerimizin koluna girip, kurum kurum kurulup, kadınlar kahvehanesi gibi evlerde, kim göz süzecekti gelecek ciciannesine? Ya almazlarsa sonra? "Orospu o, herkese elletti heryerini" derlerse korkusu...







Hangisinin yüreğini yarıp baktık, ne kadar ağıt yaktıklarına yaşanmamışlıklara? Yoksa yarsaydık, oradan bile kin kokulu bir zifir mi akardı kendi hemcinsine? Yoksa onlar da bizler gibi geniş geniş zamanlara mı sığındılar acaba? Bir gün, bir gün olur...diye diye.







Yok. Belki bundandır sevgi sunamayışımız çocuklarımıza. Kendileri olmalarına kıyamet kopartışımız bundandır hep/kendi düşümüzü yaşatmaya bile darağacı kurmalarımız!







Yok çocuğum! Ben buna başkaldırıyorum. Git seviş bir erkekle, öpsün seni al dudaklarından ve sen bütün dünyaları devir bir öpüşte!