Kendime Konuşmalar 49

Sade ve çıplak düştüm sana, sanki dün gibi başlangıcım. Sen yokken ben daha doğmamıştım. Seninle varolabildim aynada. Sen bana ayna gibi sırıttın ve ben kendimi gördüm sende. Hep mutlu olunurmuş ya bakınca, ben aklımı kaybetmeyince utandım bencilliğimden/bana kendimi resmetme!





İnsan bu kadar mu düşer kendi kuyusuna? Bu kadar çıplak gerçek ne akıl bıraktı bende/ne sen varsın geride... Hepsi bendim aslında, yüzüme tükürdü gerçeği ayna!





Kimi beni avuttu aklınca, kimi de bir tekme savurdu aşka/AŞK ne yana...ne sen bildin, ne ben sordum sana. İyice ezdi beni tekmeler, tokatlar ve ağızlar, ben yok oldum böylece. Kuyu bir uyansa ve kussa beni yeniden yaşama, bütün ağızlara inat, bütün tekmelere nispet, acaba döner miyim sana?





Bırak öleyim kendi içimde, kafamı kaldıramadan dünyaya. Ne aşk gerçek, ne ben gerçeğim aslında. Tek gerçek, kendi yarattığım hayal sende...