Kendime Konuşmalar 34

Söğüdün dalları yüzüme sürünür; eğilmiş, el pençe divan huzurunda/kaçan olmuş mu? Her kim ki kaçtığını varsayar, aldanmıştır, böcek gibi her yerini sarmalayan rüyalara…

Hiç mi hiç sevmedim o ezikliği, çaresizliği, birinin varlığına muhtaç olmayı, onda varolmayı, nefesini nefes bilmeyi, canını can..Yine de, kaçabildik mi aşktan? Hep kendi kendimize var etmedik mi köleliği? Hep başkasında varolmak olmadı mı köleliğimiz?

Ah! Gerçekliğim!!!

Beni bende görememenin arsızlığı…

Neydi öcünü almaya çalıştığım? Beni sende görmeye iteleyen? Neyin üstünlük yarışında, kendi iradesine yenilmişliğin yüzleşmesiydi… Bu kadar mı acz içinde geçti gençliğim? Bu kadar mı saf ve hebennekalık içerisinde yaşamalıydım diriliğimi?

Ya bir de bunları yarım asırlık çınar olunca yüzlemek? Ya buna ne demeli? Ne çok acıtır içimi gerçeğim…Ah! Bir bilseniz…

Birsen Şahin