Kendime Konuşmalar 21

Bir kalemin ucunda bütün korkularım -dokunsa beyaza lekelenir sanki, ne uç dokunuyor beyaza, ne bir kelâm lekeliyor akları-.

Bir sıksam kendimi, bir cesaret bulsam ve dokunsa elimde sıkı sıkı tuttuğum kalem, parmalarımla yön bulsa ve akıtsa mürekkebini içindeki korkuların kâh eğri büğrü, kâh yuvarlanarak, hiç durmadan kussam bütün gizlerini aklımın, köşe bucak sökün etse, kalmasa kırpıntısı, dizilse satırlara alt alta ve okusam dökülenleri/ne kadar ben olmuştur yan yana?

Ah! Aciz ben...Hâlâ bir heves "ben" dökülecek sanıyor kağıda/dökülen hep "Sen" olacak oysa, sallanan beşikte ben bir kırık düş bulaştıracağım el kadar bebeğe. Acılar saracak el kadar yavrunun teninin her zerresini, "sen" yapacaksın yumurcağı...

Yumurcak büyüyüp yaşlanınca bile hâlâ "sen" taşıyacak her dokunuşta ve beyhude bekleyecek kendisi olmayı boş kağıt üzerinde...