Serencam

Ağlıyor parmaklarım, kalemim yaş döküyor, ben ayna oldum bakıyorum/bakmasam ya! Göz görünce kalem de ağlar, parmak da, hatta dudak bile ağlar böyle gürül gürül. Demek ki başka bir yerde pınar… Aldanırız ya hep, sanki gözümüzdeymişcesine düşen her bir ağrının; oysa saattedir hepsi/ne kadar gizlemeye çalışsak ayna olur göz de, parmak da. İnsan oturur yazar, saatte ne yürüyorsa biiiir bir…

Kimi kaleme geçirir dişini, kimi de yola. Madem ki tutuldun fırtınaya, öyleyse bir saçak bulmalısın altına gizlenecek.

Hepsi geçer bir gün; ne kalem kalır geriye, ne dudak, ne ayna. İyileşirsin… Her şeyin başlayıp, her şeyin bittiği yere varırsın. Ne hüzün kalır geriye, ne mutluluk; sadece çağları delen bir serencamdır artık dökülüp-topladıkların, başka gözlere hediye.

Bakarsın ötelerden, külün karışmıştır toprağa, ya da kazımışsındır gözünün yaşını dalgalara/her dalga binlerce başka kalemde dolar yola.

Birsen Şahin

25 Mart 2007