Bende Bir Yediveren Her bahar Doğmakta

Bana yükledin hep geleceğini; içinde kalan, gerçekleştirmediklerin benim yolumdu. Her ne varsa yürek yarası, ben taşıyayım istedin. Ne kadar derinse kanamaların, o kadar çok uğraşmalı, o kadar hayallerin olmalıydım. Hele bir de o saplantın yok mu? Okuyup adam olmaklara…-Be ahmak, ben dişi doğdum, nasıl “adam” olacaktım? Olsam olsam “kadın gibi kadın” olurdum/Oldum da…mu?” - Orada bile seçimim yoktu. Ben, sen olmalıydım; yapamadıkların, yaşayamadıkların bende hayat bulmalıydı. Öyle ya, sen doğurmuştun beni. Mimar olmalıydım sana göre, mimarlığın ne olduğunu biliyor muydun ki? Sen, bende yapamadığın saçlarını yapmalıydın, boyayamadığın yüzünü boyamalıydın; en garip kaçanı da ne biliyor musun? Bunca şeyi yapıp, bir de çalışmamalıydım üstelik. Parası bol bir kocaya satmalıydım kendimi, oluk oluk para akmalıydı önüme…Bir elim yağda, bir elim balda... Her sabah saçımı yaptırmalıydım ve boyanmalıydım, kimse gecenin izlerini görmesin diye. Öyle ya, kan içmeli, ama kızılcık şurubuyla kandırmalı….

Ağır geldi yaptıklarım değil mi? Kaldıramadın ağırlığımı, sana sırtımdan konuşmamı. Hiç sana uymuyordu eserin. Reddettim seni, burnumun dikine gittim, yara bere içinde kaldım, kaşımı gözümü patlattım; kanatlandım bir adamın koynunda ve yere bastım dünyanın binbir ülkesinde. Kah estim bir çadıra sığındım dağın başında, kah estim yapay sularında alemin; hem de bir başıma, kendim, kimsesiz, erkeksiz; dayanmadan duvarlara.

Bak şimdi geldiğimiz noktaya; sende hala bir bakire “ne kız oldum ne gelin, yüreğim ona yanar” diye inledikçe, bende bir yediveren her bahar doğmakta.

Birsen Şahin

23 Mart 2007