Yansıma

Kuyuya yatmış aynası kendimin
Nefesim bir tepsi içinde
Bir mum aydınlatıyor çevresinde dolanan ateşböceklerini
O ateşböcekleri ki çoktan tüketmiş ömrünü
Pıt
Pıt
Düşüyor ilk seslenişler

Beni görüyorum aynada
Yüzüm yok
Yine de oradayım biliyorum
Hem var/Hem yok
Sanki hiç olmamışcasına
Ben miyim o kara kuş?
Gide-gele tepsiye dolan?
Hep böyle yabancı mı yüzüm gölgeme?
Tam elimi uzatmışken, yakalanamayan?

Geçmişi var, şimdisi yok
Ölü ateşböcekleri kaygısız
Ben dokunmuyorum onlara ellerim kırılıyor

Birsen Şahin
16 Mart 2007