Kendime Konuşmalar 29

Uzadıkça uzar zaman ve sızar kan alnımın tam ortasından; yüzüme gözüme bulaşır; iner boynuma, göğüslerime. O kadar oluk oluk akar ki artık aklımın içinden, gözlerimi kör eder yolculuğu. Sanki doldurulmuş bir fıçı, bana ait değil damağımda bıraktığı tad. Bitince ne olacak? Ben olmayacak mıyım artık? Bekleyeyim bitsin, madem ki tadı bana yabancı, madem ki ben peşinden koştukça kanadım içinde, madem ki aslında bir yoklukmuş zaman, kaybettim bütün umutlarımı ben içinde; bırakayım aksın o zaman alnımın tam ortasından başladığı yolculuğunda ve süzülsün göğüslerimin üzerinden varlığın başladığı yere.

Yollarım açılmış zamana, ben kendimi bulduğumu zannetmişim içinde. Bütün söylediklerim yokluğa karışıyor zamanda; akıllar kuş olmuş, kanat çırpar gökyüzünde, onlar bile zamanın tutsağında, her ne kadar görmese de kendi tutsaklıklarını kuzeyden güneye, doğudan batıya.

Ne ben kalmışım artık, ne zaman düşününce. Öyleyse benim isyanım niye?..

Birsen Şahin