Var...Yok!

Üzerime üzerime geliyor bütün duvarlar. Çepeçevre sarmış beni yalnızlığım. Bir ses dahi çıkmaz dışarı/bir umut girmez bacadan düşercesine… Ne bir kelebek kanatlanir, ne bir kuş şakır bahçemde. Hep beklediğim, saçlarımı yolduğum, gözümde yaş biriktirip akıttığım, uğruna savaşlar göze aldığım nerede?..

Kimi hesaba çekmekteyim? Kim bana ne söz verdi? Ben değil miyim yolumu seçen? Aşk, aşk diye yollara düşen? Ölüm de olsa gitmeyi göze alan ve bozkırda uçarcasına koşan? Dikenler değil miydi beni yırtan? Koşarken kanamış her yerim, göremedim. Ancak umut dağa çıkınca gördüm ki, kalmışım kan revan içinde!

Şimdi neyin hesabı beni kuyulara salan? Göklerin kayrası yüz çevirmiş düşlerimden!

Bir yolum var gidecek, ağlaya inleye… Her nereye varırsam, bilirim ki, ‘ben’ çıkar karşıma. Kimse ayağımı zorla attırmadı diğerinin önüne. Öyleyse yüzleşirken bu korku niye?

Var/Yok…Kim? Ben miyim kendimi prangalayan?

Ah iki gözüm, neler görmekteyim ben? Adım adım büyümüş bir kız çocuğu, kadınlığının son demlerinde, huzur içinde yatacak kendi küllerinde…

29 Ocak 2008

Birsen Şahin