Kendime Konuşmalar 27

Kemanın telleri ağladı yalnızlığa, yine de ses vermedi insan.

Bütün anılarını sarmış sırtına, koca bir kambur/nereye gitse kendisiyle yürür. Bir o görmez kamburunu; sırtına yapışmış geçmişini; ağlayan, sızlayan ve için için kemiren koca bedeni. Hiç aldırmaz bastığı yollara; iniş mi, çıkış mı, farkında değil. Böyle akıp gidecek zaman, bir an gelip, bütün kemanlar susuncaya dek. Keman sustu mu bir kez ne kambur kalır geriye, ne beden, ne bir tını.

Sarhoş bulutlar yüzer başının üzerinde, bir o yana yalpalar, bir bu yana; kime dokunduğunu bilmeden, yanındakinden bihaber, ancak bodoslama birbirine çarpınca farkına varılır yaşam. Ne can kalır o zaman, ne canan. Yazık! Oysa, delse sırtındaki kamburu, bir bir ayıklasa içindekileri ve çıkartsa günışığına geçmişini, hesaba çekse kendini, dün neydi, bugün ne, nerede, neye benzer/görür ya kendini, hiçliğini, paramparçalığını ve acizliğini. Ancak karşısındakiyle bir bütün olduğunu…Ah!!!

Çal keman, çal, durmadan çal! Belki uyandırırsın uykudan insanı. Belki farkına varır sırtında taşıdığı kamburun hayattan bir bir topladıkları olduğunu ve ancak o zaman bir can olduğunu…