Kendime Konuşmalar 28

Bir örümceğin ağına düşmüş, debelendikçe debelenir umutlarım. Sanki bir el uzanır bir an çelik kadar sağlam ağların arasından, ama ulaşamaz parmaklarıma. Her uzanışında daha bir kanar sırtım, tırmık izleriyle dolar pembe beyaz tenim. Ne göğüslerim aktır artık, ne elim yüzüm. Cüzzam sarmış eldiven gibi parmaklarımı ve ipekle boy ölçmeye gücü yetmeyen tenimi/yoksa ben mi yanılmaktayım? Öyle ya, örümceğin ipeği değil midir ki, çelikten beş kat daha fazla demirleşen ve kendi boyunu dörde katlayan? Öyleyse neden ipek gibi yumuşacık aldatmacası tenime? Ya pamuk, o değil midir dalından kopartılırken ellerimi paralayan? Hep mi aldatıldım böyle ben?.. Bu da mı aldatmaca? Ben miyim kendimi bir ağın içinde varsayan?..Kendime yalan bütün gerçeğim…

Kapana kısılmanın bilmecesi o zaman benim gayya kuyum; ne sen sor, ne ben söyleyeyim. Anladım ya örümcek benmişim meğer ve aklım bana oyun oynamış, sanki bir ağ sarmışcasına tutsak almış beni, tırmıklamaktaymış kendi ağlarım içimi, kabuğummuş ördüğüm korunmak için başka başka “kendim”lerden, vakit geçmiş, yolun sonu görünür ufukta ve ölmede ağım…son nefeste!

Tanrım! Ölsün artık ağlarım ve ne ben kalayım geriye, ne sen!..