Eteğimdeki Taşlar

Bir başımayım. Başka hiç kimse yok çevremde. Ne güzel hayat böyle taşları sektirirken denize ve denizin karşı gelmesi taşın hızına ve ısrarla ellerini kaldırması gökyüzüne, sanki engellemek istermişcesine itmenin direncini. Hiç bir şey yok aklımda, sadece çocukça bir sevincin mutluluğu. Ne ekmek, ne su, ne gam, ne tasa… Gelmeseler hiç yanıma…kıymasalar düşlerime/düşlerine ve eğmeseler başlarını kendi yasalarına. Dünyamı zindan etmeseler bana/kendilerine. Kurallar kazanmasa yaşamı ve insanoğlunun kendi yarattığı zebanileri almasa canlarını ve bir kuru kemik torbasıymışcasına fırlatıp atmasa, savurmasa rüzgarda oradan oraya gençliğini.

Eteğimde biriktirdiğim bütün taşlar saçıldı orta yere, kavgaya tutuştu hepsi birdiğeriyle, koşullandırılmış akılların okları eriminde…

Birsen Şahin