Kendime Konuşmalar 54

Bir türkü tutturursun, yaşamın boyu aldatılmışlığa. Bütün ömrünce kandırırsın türkünün ezgilerinde hem kendini, hem geleceğini. Sonra birden bir gün hiç sana sormadan bir duvara toslar gerçeğin! Artık ne türkünün ezgileri avutur seni, ne hayallerin. Duvar alnının tam ortasında patlar, elinde tüfeği; kendi yavrun doğrultmuştur namluyu sana bir emir ile boynu bükük kuzu misali. Ne yavrunun gözündeki yaş değiştirir artık yaşamı, ne senin çaresizliğin o gözdeki yaş karşısında.

Ezilir, un ufak olursun rap rap sesinde!

Kıvırabilirsen zindanlarda bilmem nerene cop sokulmadan ayakta kalmayı, geriye bir şeffaf zarf kalmıştır, "evet" mührünü bastığın bir tüfek eşliğinde!

Aradan yıllar geçer ama sen türkülerini yitirmişsindir artık, renkler uçup gitmiştir gözünden, sadece siyaha kalmıştır perde... Açılır siyah, kapanır siyah! Aradaki farkı anlamazsın, anlayamazsın, ne aklın yeter buna, ne hayallerin. Hayallerin bile mahpustur artık kendi ülkende...

Ama, yine de çoğalmışsındır, umut bölük pörçük kalbinin derinlerinde. Hani, olur ya bir gün...

Bir güneş daha belirir ufukta. Güneşin kanatları başkasının elinde; yine de, ne fark eder, güneş var ya sonuçta...

Bir umut yine sarılırsın hayata; artık en çok çoğaldıkların adına ve bağırırsın bangır bangır "BİR DAHA ASLA! BİR DAHA ASLA!.."

En ufak kırıntıya dahi sarılmak adına, başlarsın türküne otuz yıl önce bıraktığın yerden, kendin için geç olsa da!..