Kendime Konuşmalar 51

Gece yağmurun sesini dinle...Neler çağrıştırır insana delinmiş gökyüzünün camları kamçılaması?Hüzün!..



Oysa dün gibiydi, bahçeden hanımelinin dökülmüş yapraklarını süpürdüğün, hastalanmış güllerin yapraklarını bir bir yolduğun, dalları çoğalsın diye oyaağacını budadığın, renk cümbüşü oluştursun diye sonbahara hazırlık kasımpatıları dallarından ayırıp çimlendirdiğin, ortancaların lekeli yapraklarını temizlediğin, yer minelerini coşsunlar diye havalandırdığın, bir sonraki yıla daha çok meyve versin diye yediveren çileğin aralarını açtığın ve çok yukarıya tırmanmasın, bodur kalsın diye begonvilin boyunu kısalttığın...







Şimdi hepsi susmuş, içine kapanmış sanki, tıpkı senin bir camın ardında evine kapandğıın gibi. Birileri ısrarla kafa tutuyor ama, görüyor musun? Bu soğuğa, bu yağmura rağmen hala tomurcuk veriyorlar kırmızı, pembe, sarı, beyaz, yavruağzı. Sen de verebilir misin kendi meyveni? Kapatmasan yüreğini ve esir olmasan sonbahara, kışa ve sığınmasan kendi kuyuna?..





Taşları yıkadığın , ayaklarını ıslattığın kuyusuyu tenini de arındırdı ve kokmayasın diye tuzladı deniz seni; haydi, korkma artık kendinden ve yol al gerçeğe.





Uyu, derin derin uyu artık; belki çıkmazsın bahara...