Kendime Konuşmalar 3

Bir belirsizlik hali var üzerimde. Ne gözlerim görüyor görmesi gerekeni, ne de ellerim dokunabiliyor dokunabilecek kadar yakınındakilere. Gözlerim görsün isterdim, ne kadar yakın bir tutam sevgi bana ve dokunsun isterdim o gözler bir yudum aşka…

Aşk!..

Kim kaybetmiş ki ben bulayım? Kaç kez yaşayabilir insan bir ömür içinde aşkı? Nedir?.. Bir başkasının yüzünde kendini görme duyusu? Tatmin mi yani? Ya ne zaman biter? O baktığının gözünde artık kendini göremediğin, sana hayran ve senin kölen olunamadığı gün mü? Bundan mıdır aşkın ömrünün kısalığı?. Herhalde…

Bundan olmalı artık kaybettiklerini bulamayışı gözlerimin. Hangi göze baksam, kendisi var izlerinde. Ben yokum, hiç olmamışcasına. Ne sırtımda, ne ellerimde!...

Ellerim neye dokunuyor öyleyse? O yumuşacık, pamukmuşcasına tutunulması gereken tat nereye kayboldu? Sonbahar!


Yolun yarısı geçilince ne gözlerin senin artık, ne ellerin. Hepsi senden gelenlere ait. Gün doğsa, gece sarsa dünyayı, sen yoksun! Bir devir teslim töreni yaşanmış ben farkına varamadan/istedim mi?

Sormuyor ki bana hazır mıyım törene. Kendi yolunca yürümekte zaman,beni öğüterek değirmeninde…

Birsen Şahin
19 Nisan 2007