Barış Manço'yu Unutmadım

Sevgili Barış Manço,

Yılar, yıllaaaar öncesine gittim seni gönderdiğimiz günün yedinci yıl dönümünde. O zamanlar daha oniki onüç yaşlarında bir çocuktum.

Sene sonu geldi ve bizlerde bir heyecan ki sorma gitsin, sene sonu balomuz var. Memleket yabancı bir memleket. Çocukarın hepsi plaklarını getirdiler, bende de var tabii o zamanların Deep Purple'ı, Santana'sı, John Lennon'u, Mick Jagger'ı. Ama, bir Türk evladı olur da, götürmez mi evinden kendi Türkçe plaklarını? Tabii götürür ya! Ben de götürdüm o zamanlar senin plaklarını işte böyle bir senesonu balosuna. Dinlettim seni oralarda, daha bu kadar ünlü değilken sen oralarda. Bunun gururunun yüzüme nasıl yansıdığını, benimle o güne gelip de görmen gerekir ancak, yoksa öyle kelimelere sığmaz bazen değerli bir müzik adamını anlatmak.

Kolay değildi senin plaklarını çaldırmak onlara. İlle de Orient müzik istiyorlardı. Malum ya, Türkiye'yi sadece Orient müziğin çalındığı bir ülke zannetmek onların gururunu okşar. O zaman da öyleydi işte. Ama başardım, biliyor musun? Gecenin büyük bir kısmında seni dinlemelerini sağladım.

Sonra aradan yıllar geçti, ben memlekete yerleştim ve sen televizyonlarımızda "Yediden Yetmişyediye" ve "İkinci Kahvaltı" gibi ne güzel programlar hazırladın. İnsanlara yaş sınırı tanımadan açtın müziğini, evrensel bir müzik anlayışında birleştirmeye çalıştın kundaktaki bebeden, ömrünün son demlerini sürmekte olan nineciğe/dedeciğe kadar insansoyunu, hem de sadece ülkemizde değil, Japonya'ya kadar götürdün bu düşünü.

İlk hastaneye kaldırılış anını hatırlıyorum. Bir tartışma programı izliyordum gecenin bir yarısı; önce alt yazı geçti, sonra da Kadir Çelik dillendirdi sağlık durumunu.

Ve o gece son oldu canlılar dünyasındaki göz kırpman bizlere. Ama benim kuşağım hiç unutmadı seni, çünkü seninle büyüdük, seninle coştuk, seninle hüzünlendik "Dağlar Dağlar"da, "Kol Düğmeleri"nde ve daha nice parçalarında.

Rahat uyu sevgili Barış

ve

Adın gibi etkilesin bizi bıraktığın eserler.

Birsen Şahin