İsyan

Bütün saçlarımı yoldular; bir bir topladım kucağımı sarmış simsiyah ölüleri. Kimine baktım bir buse taşıyor üzerinde, kimi desen bir koku barındırır miadını doldurmuş bir sevgiliden. Hangi birine dokunsam bir "ah!" verdi derinden. Kolay mı kaldırıp atabilmek tutuam tutam bu birikimi? Oysa yok artık yeleleri atların, rüzgarda savrulan...

Hep hayalmiş benim sandıklarım!..

Boynumu büküp, köşeme mi çekilmeliyim? Bir daha bitmez mi diplerinden?

Haydi Birsen, boyun eğme! Yoksa alıp kucağından gömerler en derine ve kaygan bir piste döner bütün umutların, her ayağa kalkmaya yeltenişinde bir daha devrilen.

Son telimi de yolsanız başımdan, değil mi kökü bendedir o birikimin, bir daha yetiştiririm onları ben/hiç biriniz selam durmasa da, sırmalı yakalarınız batsa da tenime ve zehir saçan dişleriniz iz bıraksa da etimde/kökü bendedir saçlarımın, bir daha biter yerinde...