Çoban

Sabahın erken saatlerinde, henüz gün bile uykudayken düşer çoban yollara. Toplar köyün bütün koyunlarını, otlatmaya götürür Kurtik Dağı'na. Her sabah biteviye...

Her evin bir kaç koyunudur katılan, kapı kapı dolaştıkça çoban. Nihayet köyün tamamını dolaşıp da, hepsini topladı mı arkadaşlarının, değmeyin çobanın keyfine.

Şöyle biraz çıkınca köyden, köprüyü de geçiverince dağa doğru, kavalını alır da eline, başlar yanık yanık seslenmeye dostlarına. Koyundan da dost mu olur demeyin, çobanıma gülmeyin; o anlar dilinden sürüsünün. Koyunları da anlar kavalının dilinden çobanının. Bir kaval seslenir dile gelir de, bir koyunlar seslenir kavala. Ne güzel türkü tuttururlar birlikte. Bir de çıngırak sesleri karışır arada kaval sesine, koyunların melemelerine eşlik edercesine. Çobanım anlar dilinden koyunlarının da, çıngıraklarının da. Kimse bilmez aslında amadır çoban. Ama güzellik de bu ya; göz olur o çıngıraklar ve koyunlar çobanıma. Gören, çoban sürüyü güder sanır ya, kimin kimi güttüğü önemli değildir aslında. Bir sestir onları güden ve Kurtik dağına doğru yollandıran. Biraz kaval, biraz çıngırak, biraz meleme, biraz da çoban...

Kurtik de Kurtik hani; dağ gibi dağ, eteklerinde çobanı karşılayan. Çoban alır kokusunu dağın, bilir kendine çağırdığını. Duracağı yeri de anlar Kurtik'in yaydığı kokudan. Hem çoban, hem koyunlar..... Akşama kadar kaval çalar çoban hem koyunlara, hem koca Kurtik'e. Söyleşirler kimsenin anlamadığı bir dilden kendilerince.

Akşam inmeye başlayınca sonra, dağ hafif çehresini karartır bir büyük baba gibi de, işaretini verir çobana. Artık kalkma vakti gelmiştir sürüye. Koyunlar da bilir ya kokudan, yine de çobanın kavalıdır asıl onları zamanında uyaran. Tembel tembel toplanırlar da bir araya, salına salına inmeye başlarlar aşağıya. Kurtik bir rüzgarla yolcu eder dostlarını ve bakar arkalarından köprüye kadar.

Çoban döner selam verir göremediği Kurtik'e, Kurtik eser hafif hafif yolcularına...

07/02/2005
Birsen şahin


Fotoğraf : Adem Sönmez