Kendime Konuşmalar 60

Sahile indim dün. Şakır şakır yağmurun altında dolaştım, bir kedi yavrusu gibi kendime sığınıp. Kediler sevmez ya yağmuru; de ki, ben bir sokak kedisiyim ve sığınacağım bir dam yok. İşte öyle çaresizdim!

Kediler patisini suya sokmaz ama, gel gör ki, o da suya hasrettir eğer bir tas su vereni yoksa. Boynu bükük, ürkek, patisini değdirir denize, tadına bakar sarsak sarsak, tuzludur ya!..

İşte böyle çaresiz dolandım durdum kıyıda; bir adem açar mı kapısını bana?.. Gördüm ki ne insanlığımız kalmış, ne hayallerimiz. Daha fazla saklayamadım gözyaşlarımı, bıraktım yağmura. Bir yağmur ağladı, bir ben ağladım, bir yağmur ağladı, yüz ben ağladım.

Bir an günekşi görür gibi oldum bulutların arasından. Bir umut belirdi içimde, gözlerim parladı bir sevinçle. Cebimdeki taşarın ağırlığıyla irkildim. Güneş yüzünü gösterdikçe, cebimden bir taş attım denize, bir daha gösterdi, bir taş daha attım denize, bir daha..., taa son taşa kadar...

Ellerim kan içinde kalmıştı. Eteklerime sileyim dedim, gördüm ki heryerim kan içinde. Hatta kimi yerim kabuk bağlamış eskimiş, kurumuş kan renginde.

Bekledim yağmur yağsın, elbisemi yıkayayım, sonra bir daha güneş açsın, kurutayım diye.

Hayat ne çabuk geçiyor, bir gün sonrası dünden farksız ise...